Rond 18:00 uur rijden we Chamonix binnen. Het bergdorpje in het dal van de Mont-Blanc vallei ademt sport. Skiën, bergbeklimmen, speloncologie, raften, para-penten en trailrunning. Trail running is een vorm van hardlopen in de natuur waar bij voorkeur over smalle, niet geasfalteerde paden wordt gelopen. Om de natuur niet te belasten zijn deze evenementen geopend voor een gelimiteerd aantal lopers.
Ons hotel Vallee Blanche, op 300 meter van de start, heeft een kamer voor ons in petto met uitkijk op de Mont Blanc. Magnifiek en indrukwekkend. Met respect worden er de eerste foto’s genomen. Later zal blijken dat iedere loper wel vereeuwigd wil worden met deze 4810 meter hoge berg op de achtergrond. Zelfs tijdens de trail!
De ontspannende avond staat in het teken van goed eten en een kijkje nemen in het dorpje.
Na een goed ontbijt gaan we het Chamonix Centre du Sport bezoeken. Daar worden de startbewijzen uitgereikt.
Lopers uit de hele wereld komen elkaar daar tegen. Het is een mengelmoes van nationaliteiten. Fabrikanten laten de nieuwste snufjes zien. De adrenaline begint al te stromen. De plaatselijke sportspeciaalzaken worden niet overgeslagen. Kleding en materiaal zijn hier in ruime mate aanwezig. Veel van deze spullen worden niet of nauwelijks verkocht in Nederland. Wij voelden ons dan ook als een kind in een speelgoedwinkel. De eigenaar van de zaak, Bruno, had dit wel in de gaten. Nadat de credit card haar werk had gedaan namen wij afscheid met de handen vol tassen en weer wat vrienden erbij. Op de markt eten voor de lunch gekocht. Tijd om naar de cross versie te gaan kijken, 23 km lang trail running.
De kabelbaan van Chamonix bracht ons binnen 5 minuten bij de finishplaats van de cross. Omdat deze hetzelfde eindpunt heeft als de marathon ging het echt leven. Al zittend in het gras zagen we een voor een de deelnemers finishen. Een schitterend panorama van de vallei als lunchplek, helemaal super. Vandaar af zag je hoe zwaar de deelnemers het hadden. Sommige konden enkel nog stapje voor stapje finishen. De Mont Blanc maakte het hen niet makkelijk. De hete zon, het klimmen en dalen, de boomwortels en rotsen op de trail, de ijle lucht, de lage luchtvochtigheid waren allemaal elementen die ook voor ons op zondag zouden gaan meespelen.
Rust is ook trainen. Dus als hersteltraining hebben we ’s middags op onze hotelkamer de binnenkant van onze ogen bekeken. Dat was blijkbaar nodig want er werd 2 uur lang niets gezegd. En dat was sinds vrijdagochtend echt niet voorgekomen. De prettige “spanning” werd door ons kundig gecamoufleerd met makkelijke oneliners. De lachspieren waren in topconditie, haha.
Chamonix leek zaterdagavond een vesting van trailrunners. Overal Salomon, Skins, North Face en andere sportmerken. Op het terras van de pizzeria was het een kakofonie van talen. Waarschijnlijk met hetzelfde onderwerp: zondagmorgen 07:00 uur, de start van de marathon! Om 22:00 uur het mandje in. Alles ligt klaar: bananen, drankgordel, Camelbak, gels, loopkleding, Garmin. De ervaring is dat je de avond voor het evenement alles klaar moet hebben. Want in de ochtend ben je maar met 1 gedachte bezig, de trail!
In de boeken die geschreven zijn door de ervaringsdeskundigen wordt vermeld dat de nacht voor de marathon het slecht slapen is. Rusteloos draaien, zorgen maken om dat ene detail, heb ik alles wel gepakt enz enz.Daar hadden wij 4-ren dus geen last van. Tussen 22:00 en 05:30 uur was het heeeeel stil op de kamer. Het is goed rusten met die berglucht zullen we maar zeggen.
Na een kort ontbijt konden we dan eindelijk richting start vertrekken. Perfect geregeld. Thom had al voor de start vele digitale rolletjes volgeschoten. Uiteindelijk zou hij een mooie reportage bijelkaar geflitst hebben. En die is weer te zien via www.trail-running.nl . na het traditionele aftellen liepen wij in gezelschap van 1996 ander lopers Chamonix uit. Hoe het parcours verloopt, kun je het beste op de site zien. Het plaatje hieronder zegt al genoeg. Veel klimmen en dalen. Dat is iets wat wij vlakkelanders niet zo gewend zijn. Het zou dan ook een intensief dagje worden.
De trail kenmerkte zich door single tracks bezaaid met stenen, boomwortels die fors boven de grond uitstaken en nauwelijks een vlak stuk. Alles was geaccidenteerd. Soms moest je zelf je pad maken omdat die er simpelweg niet was.
Het lopen met stokken (poles) is in Nederland enigszins lachwekkend als men aan het trailen is. In Frankrijk laat men juist vol trots hun nieuwste “Leki’s” zien. En die heb je wel nodig bij deze zware marathon. Chris en Kees-Pieter liepen voor het eerst met de stokken, hadden er zelfs nooit mee getraind. Op wat spierpijn in de armen na was het goed bevallen. Dat zij langzamer waren dan de stokloze auteur is verder niet het vermelden waard...
Fantastische panorama’s, enthousiast publiek op de bevoorradingspunten, rust tussen deze punten in, schitterende natuur en de steeds indrukwekkendere Mont-Blanc in het zichtveld. Wat een ervaring. En dat terwijl de elementen van diezelfde natuur je enorm afmatte. Het doorzettingsvermogen werd door de zware trail op de proef gesteld. Duizend terechte redenen om te stoppen doch een doel rechtvaardigde de gedachte om door te gaan: Right to Play. Het vlaggetje aan mijn drankgordel wapperde enthousiast. Verliezers hebben excuses, winnaars een plan.
Mijn plan was om mijn hartslag niet overmatig hoog op te laten lopen. Want eenmaal volgelopen kuiten raak je niet meer kwijt. Die opzet is goed geslaagd. Fit en gezond ben ik gefinisht na 7 uur en 37 minuten. De tijd was omgevlogen. Dan denk je dat je de laatste bent maar uiteindelijk zijn er 1717 lopers gefinisht en dus 383 uitgevallen. En dat ik als vlakkelander de 1182e plaats heb gehaald is ook een prettige gedachte. De meeste voldoening kreeg ik echter van het idee dat ik de sponsoren kon vertellen dat ik mijn gedeelte van de belofte, het uitlopen van de Mont-Blanc marathon, had ingelost. Nu mogen die fantastische mensen die mij de sponsoring gunnen het geld direct overmaken aan Right to Play.
Ik wil iedereen bedanken voor de steun voor mijn project. Het was de moeite waard. Want hierdoor kan een kind weer kind zijn. En dat is toch waar het om moet draaien, niet dan?
Ik sluit hierbij het project Right to Play af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten